သတ္ပံုမွားတဲ ့ သကၠရာဇ္မ် ား

ဘဝ ဘဝ
ခဏခဏ ထပ္တူက် ေခါက္ရုိးဆဲြ အမွားေတြနဲ ့
ႏွစ္ကာလမ်ားစြာကိုၿဖတ္သန္း လူ ့ဘဝသက္တမ္း
ငါ တစ္ၿခမ္းက် ဳိ း ပါေရာ ့လား။




လူ ့ဘဝအစ
ပါးစပ္ကို တစ္အားဟ
အေမ ့ရင္ခြင္နားမွာ ဝါးကနဲ အငိုနဲ ့ စရင္း
ဘာဆို ဘာမွ မသိတဲ ့ ေဟာ ့ဒီ ့ ကမၻာေလာကၾကီးကို
လူသားဘဝနဲ ့ဝင္လာခဲ ့တာက အစ ငါ မွားၿပီးလားကြယ္။




ဟရုိ ့ ............
အေမက ေမြး အေဖကေကၽြးနဲ ့
ေလာက လူ ့ေဘာင္ထဲ ေယာင္လည္လည္ေရာက္လာတဲ ့အခါ
ပညာရွာရင္း ဟိုဒင္း ဟိုလိုနဲ ့ပဲ
အတတ္ပညာ ၿပည္ ့စံုခဲ ့တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ ့။




ရုိးသားၿခင္းရဲ ့ခရီးအစ
ေက်ာင္းဆရာ ဘဝထဲမွာ ငါ ရွာမယ္စိတ္ကူး
မရူးတဲ ့အေတြးတစ္အိတ္နဲ ့ ေငြအသၿပာကို ေဘးခ်ိတ္
ေတာေတာင္ အရိပ္မွာ သင္ပုန္းခ်ိတ္ခဲ ့တာ သံုးႏွစ္အၾကာ
နာ သံုး နာ သမားၿဖစ္ေပမယ္ ့ အသၿပာရွိရွာသူေတြသာ
ရာထူးေတြရခဲ ့ၾကတာ ငါမပါ ငါ ့ မဟာအမွားၿဖစ္သတဲ ့ေလ။





ဒီလိုနဲ ့.........
ဘဝကို အစုန္အဆန္လက္ပစ္ကူးဖို ့
ဖူးငံုစ ပန္းပြင္ ့ကေလးေတြေရွ ့မွာ ငါဘယ္လိုနဳတ္ဆက္ရ
ငိုင္က်ေနတဲ ့ သူတို ့ေရွ ့က ငါ ဘယ္လို ဖယ္ခြါသြားရပါ ့
ဘဝအတြက္........
အနာဂၢါတ္အတြက္........
ငါ ့အတၱကို ေရွ ့တန္းတင္လိုက္မိတာ
ခြင္ ့လႊတ္ပါကြယ္ လို ့ ေၿပာမထြက္ပဲ
ရုတ္တရက္ နဳတ္မဆက္ ခဲြခြါခဲ ့တာ
ဆံပင္ေတြေတာင္ ေဖြးလို ့ၿဖဴ ေပါ ့။





အဲ ့သလိုနဲ ့ပဲ...........
သကၠရာဇ္ေတြလိွဳက္စား
ေဝးေၿမၿခားမွာ ရုိးသားစြာ အသၿပာရွာရင္း
ငါ ၾကီးၿပင္းေနခဲ ့ရေပမယ္ ့
ငါ ့နဳိင္ငံအတြင္းမွာ ရုိးသားၿခင္းနဲ ့
လွည္ ့စားၿခင္းေတြ ကင္းၿပီးလားလို ့
ငါ စဥ္းစားေနမိတာ
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေၿမာက္
ငါ ထပ္မွားၿပန္ၿပီလားကြယ္။ ။

လင္းသူရိယႏြယ္